පිනට ගමන්

මම ඔෆිස් යන්නෙ ට්‍රේන් එකේ. ගෙදර ඉඳන් ස්ටේෂන් එකට කිලෝ මීටර් 5 ක් විතර තියෙන නිසා මම ඒටික එන්නේ බයික් එකේ. ස්ටේෂන් එක ලඟ තියෙන ගෙදරක බයික් එක දානවා. මාසෙකට රුපියල් තුන්සීයයි.ඒ ගාන දීලා එතැන බයික් එක දාන එක සියට දෙසීයක් වාසියි මොකද අර දුර  බස් එකේ එන්න ගියානම් කන්න වෙන කට්ට ගැන හිතනකොට. ඔය ටික දුර එන්න මට වැඩිම උනොත් විනාඩි දහයක් යයි.. බස් එකක ආවනම් අඩුගානේ පැය බාගයක් වත් යනවා. අපේ පැත්තේ ඉඳන් කොලඹට, ගම්පහට වැඩට යන අය ගොඩ දෙනෙක් ස්ටේෂන් එකට එන්නෙ  ඔය ක්‍රමයට තමයි. මම බයික් එකෙන් ඔය විදිහට ස්ටේෂන් එකට යන්න පටන් ගත්තු මුල් දවස් වල ඉඳලම අතරමගදි කවුරුහරි ඒ පැත්තට යන කෙනෙක් අත ඇල්ලුවොත් දාගෙන යන්න පුරුදු වෙලා හිටියා. ගොඩක් වෙලාවට බස් එක වැරදුනු ඉස්කෝලෙ යන ලමයි මම ඩ්‍රොප් කරනවා. ටික දවසක් ඔය විදිහට ගතවුනා. දවසක් ඔෆිස් යන මනුස්සයෙක් බයික් එකට  අත ඇල්ලුවා. මමත් වෙනදා පුරුදු විදිහටම මිනිහවත් ස්ටේෂන් එකට ගෙනත් දැම්මා. පහුවදත් අර වෙලාවටම බුවා පාරේ. එදත් මම මිනිහව දාගෙන ආවා. ඔය විදිහට දවසක් දෙකක් ගතවුනා.. මට දැනුනා මිනිහා මම යන එන වෙලාව බලල තමයි පාරට එන්නේ කියලා..මම යන වෙලාවටම ඔතැනින් බස් එක යනවා. මිනිහ නගින්නේ නෑ. මම එනකම් බලන් ඉන්නවා.. මමත් ඉතින් ඌවත් දාගෙන එනවා.

දවසක් පෝය දවසක අපි කට්ටිය පන්සල් ගියා. උගේ ගෙවල් තියෙන්නේ පන්සල පාරේ. මම දැක්ක උගේ ගෙදර කාර් එකක් පාර්ක් කරල තියෙනව. ඌ බයික් එකක් පිහ දදා ඉන්නවා. මට තේරුනා වැඩේ. මූ උගේ වාහන පරිස්සම් කරගෙන අනුන්ගේ පානෙන් එලිය බලනවා.


පහුවදත් මූ අතදැම්ම. බයික් එකෙ යන ගමන් මම ඇහුවා ඇයි අය්ය බයික් එකක් ගෙදර තියාගෙන  එකේ යන්නේ නැත්තේ කියලා. බුවා කියපි.. අපරාදෙනෙ මල්ලි රුපියල් 300 ක් දීල බයික් එක දාන්න ඕනෙ නැනේ. අනික පැට්‍රල් ගහන්නත් කීයක් යනවද. ඔය වගේ තැන්වල බයික් එක දාපුවාම ඒක සවුත්තුවෙනව ඉතින් මල්ලි එක්ක බයික් එකේ ගියානම් ඒකත් ඉතුරුයි නෙ කියලා... මට මූව එතනම බස්සල යන්න හිතුනා. ඒත් මම එහම කලේ නැහැ. පහුවදත් මූ මම එනකොට විරිත්තලා අත දැම්ම. මම තව ටිකක් රේස් කරල අහක බලාගෙන ගියා. ඊට පස්සේ අත දැම්මේ නැහැ. මම එනකොට අහක බලා ගන්නවා. කවුරු හරි මනුස්සයෙකුගේ වාහනයකට හරි බයික් එකකට හරි නැගලා මූ තාමත් අර විදිහටම යනවා. හවසටත් ඔය විදිහමයි. ඔය පැත්තෙන් යන ගොඩක් අය ඔය සීන් එක දැන් දන්නවා. අඳුනනම කෙනෙක් හැර වෙන කිසි කෙනෙක් ඌව දාගෙන යන්නේ නැහැ. ඒත් ඌ තාමත් අනුන්ගේ වාහනවලම තමයි ගමන.  දවසක් මම රෑ වෙලා ගෙදර එනකොට මූ පට්ට කරුවලේ පයින් ම අදිනව.  මට ඌ දාගෙන එන්න කිසිම අනුකම්පාවක් හිතුනේ නැහැ. වෙන කෙනක් නම් මම කවදාවත් මග දාල එන්නේ නැහැ.

උගේ ගෙදර ඉඳන් පුෂ් බයිසිකලේක ආවත් ඔය ගමනට විනාඩි 15 කට වඩා යන්නේ නැහැ. අනික ඌ නැති බැරි මිනිහෙකුත් නෙමෙයි. තමන්ගේ තුට්ටු දෙක රැක ගන්න ඌ කරන විගඩම දැක්කහම දෙකොනින් හිනා යනවා. අපි කෙනෙකුට ඔය වගේ උදව්වක් කරන්නේ තරාතිරම බලල නෙමෙයි. ඒක සිංහල අපේ හැටි. ඒක උගේ වාසියට හදාගෙන තියෙන හැටි ?